Τα Τάγματα Ασφαλείας είναι ο μεγάλος απών από την επίσημη εικόνα της δεκαετίας του ?40 που φιλοτεχνήθηκε στα μεταπολεμικά χρόνια. Μπορεί τα στελέχη τους να ενσωματώθηκαν πλήρως στο μετεμφυλιακό «κράτος των εθνικοφρόνων», φτάνοντας επί χούντας μέχρι την κορυφή της κρατικής ιεραρχίας, αναγκάστηκαν όμως να αποσιωπήσουν το κατοχικό παρελθόν τους: οι νικητές του Εμφυλίου αντλούσαν τη νομιμότητα τους από τις εξόριστες βασιλικές κυβερνήσεις, όχι από τον Ράλλη και τον Τσολάκογλου.

Ο μόνος τρόπος να χωρέσουν οι ταγματασφαλίτες στην κυρίαρχη αφήγηση, ήταν ως θύματα του κοινού εχθρού. Από το Βαθύλακο και το Κιλκίς ώς το Μελιγαλά και τους Γαργαλιάνους, η πτωματολογία των "αγρίως σφαγιασθέντων" από τη μάχαιρα της "ερυθρός τρομοκρατίας" κάλυψε έτσι τα κενά και τις αποσιωπήσεις της επίσημης ιστορίας, κατασκευάζοντας την εικόνα μιας ενιαίας εθνικοφροσύνης που έδωσε (και κέρδισε) τη μάχη για τη σωτηρία του "ελεύθερου κόσμου". Η εικόνα αυτή κυριάρχησε στο δημόσιο λόγο μέχρι τη Μεταπολίτευση -όσο, δηλαδή, η νομοθεσία περί "αναμόχλευσης παθών" και η σκιά του χωροφύλακα καθόριζαν μονομερώς τα όρια της ιστοριογραφικής νομιμότητας.

"Η αυτολογοκριμένη μνήμη" καταγράφει την επιχειρηματολογία και τα ιδεολογήματα, βάσει των οποίων επιχειρήθηκε μεταπολεμικά η δικαίωση του ένοπλου δωσιλογισμού. Εγχείρημα πολλαπλά επίκαιρο, καθώς στις μέρες μας η ιστορία της δεκαετίας του \'40 ξαναγράφεται με διακηρυγμένο στόχο την προσαρμογή της ελληνικής κοινωνίας στη νεοταξική "κανονικότητα" του τέλους της Ιστορίας και της ταύτισης κάθε δομικής αντιπολίτευσης με την "τρομοκρατία".